Tien jaar geleden overleed Wally Tax van The Outsiders, een van de grootste rock and roll-sterren van Nederland. Vorige week verscheen een nieuwe biografie over hem, geschreven door Rutger Vahl. Mijn herinneringen aan Wally en zijn oogverblindende vrouw Laurie Langenbach. Haar dood heeft hij nooit kunnen verwerken.
Een blad opheffen was wel een feestje waard. Geld zat bij de VNU in de jaren tachtig. Een blad stopzetten was geen probleem. Kennelijk was het gat in de markt niet interessant genoeg geweest, de redactie werd al snel weer verspreid over andere bladen.
Op de tweede etage van het gebouw van de Geïllustreerde Pers aan de Stadhouderskade in Amsterdam werd eind 1982 dan ook alles feestelijk ingericht om het maandblad Leef! feestelijk ten grave te dragen. Het was jammer maar helaas, de redactie had er een paar jaar enthousiast aan gewerkt en iedereen baalde een beetje dat het nu was afgelopen. Maar zo was het nu eenmaal, en bij de VNU hoefde je niet bang te zijn voor je baan. Dus we sleepten bier aan en wijn. Iedereen die tijdens het korte leven van Leef! aan het blad had meegewerkt, was uitgenodigd voor het afscheidsfeestje.
Iedereen hoopte natuurlijk dat Zij ook zou komen. Zij zou het feest een bijzondere glans geven. Zij was de koningin van het bal: Laurie Langenbach, en ze zou de andere mooie meiden in haar schaduw stellen, zoals Annabertha de Rooij, Menne Merx en Renie Wever.
Laurie was niet zo geïnteresseerd in een verhaal over een plaat die niet in Nederland zou verschijnen
De naam Laurie Langenbach had voor mij al sinds de jaren zestig een magische klank. Toen ik tot mijn ergernis nog een nederige kantoorbaan had op de afdeling agenten-incasso van Het Parool in afwachting van betere tijden, stond haar naam als medewerkster in het blad Hitweek. Hitweek! Waar iedereen wel wilde werken! Het blad dat een stem gaf aan de beatgeneratie, de jongeren die luisterden naar de muziek uit Amerika, maar vooral uit Engeland. Waarin je kon lezen waar je kon uitgaan in Enschede en Arnhem, welke bandjes er in Amsterdam en Den Haag interessant waren, welke kappers ook langharigen zoals wij een fatsoenlijk model konden knippen. Wie wat te melden had, stuurde een briefje naar het blad. Elke week kocht ik het – dertig cent voor een aantal magische pagina’s in een waanzinnige lay-out. Seks, drugs (nou ja, over drugs werd eigenlijk nauwelijks geschreven) en rock ’n roll. Je bestelde er papieren stickers die je met je tong moest bevochtigen en dan op allerlei plaatsen in de stad achterliet. Ik heb er heel wat opgeplakt in trams, treinen en op andere plaatsen: Hi-ha-Hitweek, k-koop die, eh, krant even.
Via een speciaal adresje kocht ik in die tijd langspeelplaten uit Engeland. Ik stuurde een formulier naar een knaap die Francis J. Tandy heette en kort daarna had ik het bestelde in huis. Op die manier kon ik Sergeant Pepper’s van The Beatles al draaien, een week voordat die in de Nederlandse platenwinkels lag. Ik bestelde er in 1966 de naamloze elpee van The Yardbirds, die naderhand de naam Roger the Engeneer zou krijgen. Als eerste in Nederland, en, wat helemaal geweldig was: de plaat was sowieso niet verkrijgbaar in Nederland.
Meteen belde ik met de redactie van Hitweek met een aanbod erover te schrijven. Ik kreeg er een erg koel klinkende Laurie Langenbach aan de lijn. Ze was niet zo geïnteresseerd in een verhaal over een plaat die niet in Nederland zou verschijnen.
“Maar het is de nieuwste elpee van The Yardbirds!” riep ik wanhopig uit. Nou ja, reageerde ze, stuur maar een stukje op. We zien wel.
Het verscheen nooit in Hitweek.
In 1982 maakte ik voor het eerst echt kennis met Laurie, toen ik chef-redactie was van Leef! Bij Leef! was het leuk werken. Er was een enthousiaste kernredactie onder leiding van Loes Bergmans, die verder bestond uit vormgevers Robert Hengeveld en Annette Sewalt, en redacteuren Annabertha de Rooy en Hilbert Haar. Leef! ging over gezondheid: verantwoord eten, goed bewegen, zeg maar: een lifestyle magazine, en het was een spin-off van het grote, succesvolle vrouwenblad Margriet.
Tot de losse medewerkers behoorde onder meer Laurie Langenbach. Ze had inmiddels een paar boekjes op haar naam staan en schreef af en toe voor de NRC. Ze had het, kortom, op dat moment wat verder geschopt dan ik. Leef! was een aardige schnabbel voor haar. Ze maakte indruk toen ik haar voor het eerst zelfverzekerd zag: lang, jong, met haar zwarte, dansende haar en haar donkerrood gestifte lippen. Ze was aardig. Loes en ik bespraken een productie met haar over sauna’s die ze zou maken. Ze wilde er wel naar toe, maar alleen voor een mooi verhaal. De feitelijkheden over sauna’s en hoe gezond ze wel waren, dat mochten wij zelf uitzoeken. Dat vonden wij geen probleem.
Bij haar entree op de redactie maakte Laurie een verpletterende indruk
Toen Laurie dan eindelijk de redactie opwandelde op het afscheidsfeest, maakte ze opnieuw een verpletterende indruk. Ze was in rood en zwart, met hoge hakken die haar nog langer maakten. En: ze had haar vriend Wally Tax bij zich – de Wally Tax, van The Outsiders. De god van de rock and roll in Nederland. Ik had Wally jaren eerder gezien in Den Bosch, toen The Outsiders in het voorprogramma speelden van The Rolling Stones. Veel herinnerde ik me daar niet van, hoewel de fans van The Outsiders beweerden dat ze die avond The Stones ‘hadden weggespeeld’. Maar natuurlijk kende ik Wally, ik had zelfs een singeltje van The Outsiders.
Wally Tax zag er netjes uit, met zijn blauwe polo en gekortwiekte kapsel. Het was een simpele borrel in de kantoorruimte van het blad, waar een paar weken later weer een vers bedacht blad in zou worden gehuisvest. Er was wijn, er was bier, er waren snacks. We aten en dronken en waren een beetje weemoedig. Ik geloof niet dat ik veel woorden met Laurie of Wally heb gewisseld. Dat is jammer, want het was de laatste keer dat ik haar zag. Twee jaar later was ze dood.
Wally Tax heb ik nog wel eens gesproken. Een paar jaar later kwam ik hem tegen in een Amsterdams café. Hij zag er niet meer zo netjes uit als toen. Het ging slecht met hem sinds de dood van Laurie, zijn grote liefde en ook de vrouw die richting aan zijn leven gaf. Ik probeerde wat met hem te praten over Laurie, maar hij begreep niet goed waar ik het over had.
In 2005, tien jaar geleden, overleed ook Wally Tax, 57 jaar oud, precies op de dag dat ik 59 werd. Twee prachtige, bijzondere mensen, die groots en meeslepend leefden, maar die vooral erg kort leefden.
Informatie over de biografie van Wally Tax op de website van de auteur