buddy hollycenter

Geïnspireerd door mijn artikel over de laatste uren van Buddy Holly benaderde Wormerveerder Joop Duijs mij. Vorig jaar bracht hij een bezoek aan het Buddy Holly Museum en stond hij aan het graf van zijn held.

Moeder stemde ARP, vader PvdA. Moeder galmde psalmen, vader was gek op The Three Jacksons en Willy Alberti. In de jaren vijftig en zestig was er bij ons thuis altijd wel muziek. Oudste zuster luisterde naar Pat Boone en Connie Francis, jongste zus ontdekte Cliff Richard. Mijn zes jaar oudere broer, rocker met vetkuif op een Ferrari-rode HMW en vaste, betalende klant van de in de Zaanstreek destijds beruchte politieagent Keep was gek van Elvis, Little Richard, The Everly Brothers en Buddy Holly. Mijn eerste plaatje, dat ik kocht bij Vreeling in Wormerveer, was I’m walking van Fats Domino, maar mijn generatie werd al snel nog meer verwend met The Beatles, Rolling Stones, The Who en de soulmuziek van Sam en Dave, Otis Reading en Marvin Gaye die onze Molukse schoolmaatjes meenamen. 

grafsteenbuddyholly

Maar de muziek waarmee je groot wordt, vergeet je nooit. Toen ik dan ook werd uitgenodigd voor een pers-/camperreis door Texas, met o.a. een bezoek aan het Buddy Holly Museum in Lubbock maakte mijn hart een sprongetje en ging de jukebox tussen de oren op 45 toeren. Na bezoeken aan wat natuurparken vertrokken we naar Lubbock waar we eerst een bezoek brachten aan de begraafplaats waar de zo jong en tragisch omgekomen Buddy Holly begraven ligt. Tussen honderden, veelal met Amerikaanse vlaggen versierde graven, een eenvoudige steen van de man die Lubbock, een voormalige veestadje, grote bekendheid bracht. Nog altijd eren de Texanen Buddy Holly. Terecht, want hij was een fantastisch muzikant, geweldige songwriter en inspiratiebron voor o.a. The Beatles, The Hollies en Searchers.

Zo kregen we een rondleiding in een Ziggodome-achtige concerthal in aanbouw die zijn naam gaat dragen en brachten we een bezoek aan het Buddy Holly Museum waar we te horen kregen dat Buddy, in tegenstelling tot generatiegenoten als Johnny Cash en Carl Perkins, die om het moordende tourtempo aan te kunnen zwaar verslaafd waren aan speed en drank, een soort ideale schoonzoon was.


Terwijl we op de tonen van That’ll be the day en Peggy Sue door het museum dwaalden, ging mijn telefoon. Mijn kleindochter was geboren. Yve heet ze, maar voor mij blijft ze voor altijd Peggy Sue.

 

 

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum