mariakapel stvitusDit is géén In Memoriam. Hoe ernstig ziek Pieter Broertjes, burgemeester van mijn buurgemeente Hilversum ook is, hij leeft. Hij ligt in het ziekenhuis met een hersenontsteking. Dit verhaal over hem is mijn bijdrage aan zijn herstel.

gooi over pbro

‘Hilversum bidt voor zieke burgemeester Pieter Broertjes.’ Grote verhalen in dagblad De Gooi en Eemlander. Foto’s van parochianen in de monumentale Sint Vituskerk, die bidden voor de genezing van hun burgemeester. Ze hebben een mondkapje voor, sommigen steken een kaarsje aan. Een hersenontsteking is een zware ziekte, herstel kan wel twee maanden duren.

ik bedenk me geen moment. Voor Pieter Broertjes heb ik wel een gebedje over, en fietstochtje ook: de Sint Vitus is via de heide een goed halfuur bij mij vandaan. Maar eerst even mailen met het secretariaat van de kerk, want het krantenbericht is al een paar dagen oud. Zijn er nog gebedsdiensten? Niet echt meer, maar tot het einde van deze week is wel de Mariakapel van de kerk de hele dag nog voor dit doel geopend, luidt het antwoord. ‘De toestand van onze burgemeester lijkt nu enigszins stabiel te zijn’, staat er troostend in het mailtje.  

Ik wist niet eens dat Pieter katholiek is. Misschien is hij dat ook helemaal niet, maar vindt de pastoor het zijn plicht om de kerk open te stellen voor hen die willen bidden voor de genezing van hun PvdA-burgemeester.

Ik ken Pieter Broertjes niet als burgemeester. Zelfs niet als hoofdredacteur. Toen ik in 1990 vertrok bij de Volkskrant, was hij nog gewoon chef van de sociaal-economische redactie. Toch wil ik graag een berichtje achterlaten voor mijn oude collega. We hebben immers heel wat gecorrespondeerd in het verleden. Ik herinner me meer msg’tjes — primitieve WhatsAppjes, die werden verstuurd via het tekstverwerkend systeem van de krant — dan gesprekken met hem. Toch waren wij in de jaren tachtig van de afgelopen eeuw zeven jaar lang collega’s.  

Pieter was eigenlijk nog een jonge man in de tijd dat ik hem leerde kennen. Zes jaar jonger dan ik lees ik nu, als ik hem google. Het eerste gesprek dat we voerden, verliep aanvankelijk stroef. Het was januari 1984, ik maakte een kennismakingsrondje over de redactie. Ik was 37, Pieter pas 31 jaar oud, maar al chef van een van de belangrijkste deelredacties van de krant.

Op mijn sollicitatiegesprek, een paar maanden eerder, had hoofdredacteur Harry Lockefeer me verteld dat hij meer academici in het colofon van de krant wilde. Hij zag mij toch wel zitten als eindredacteur, al was ik verre van een academicus. Harry zelf was de enige met een universitaire titel. Nou ja, afgezien van Pieter Broertjes dan, maar die was slechts afgestudeerd in de sociologie, volgens Harry geen echte wetenschap.

Pieter kwam kwetsbaar en verlegen over bij onze kennismaking. Het leek of ik, de nieuwkomer, hem op zijn gemak moest stellen in plaats van andersom. Dat lukte inderdaad pas toen ik hem wat vroeg over ontwikkelingswerk; ik had gehoord dat hij daar veel en graag over schreef. 

We konden het naderhand goed met elkaar vinden. Toen ik een jaartje later werd benoemd tot coördinator op de eindredactie, sprak hij me voortaan aan met ‘chef’. Misschien om nu ook door hem ‘chef’ te worden genoemd, wat ik deed natuurlijk. Ik kwam een paar keer bij hem thuis om een tekstverwerkend programma op zijn computer te installeren. Eerst in zijn fraaie woning aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam, later in zijn nog mooiere huis aan de Vecht in Maarssen.

Voor Pieter verdween een deel van zijn arbeidsvreugde bij de Volkskrant toen zijn collega en goede vriend Arendo Joustra naar Elsevier vertrok. Via een somber berichtje in de avonddienst liet hij me weten dat hij overwoog zijn collega te volgen.

Bericht aan Pieter Broertjes: Doe het niet, Pieter! Iedereen die weggaat bij de VK, krijgt daar spijt van!!! MREP

Het was echter niet Pieter die vertrok, maar ik: ik werd chef binnen-/buitenland bij dagblad De Gelderlander in Nijmegen. Het berichtje dat hij me stuurde, heb ik bewaard:

proficiat!
jammer maar verstandig
de gelderlander is een prima krant
en je krijgt een leuke functie begrijp ik 
dag PBRO      08-MAY-90,16:31 

Het klonk zonder rancune. Pas bij mijn daadwerkelijke afscheid zei hij grijnzend dat hij hoopte dat ik geen spijt zou krijgen. 

Iedereen die bij de Volkskrant weggaat, krijgt daar vroeg of laat spijt van. Ik kreeg spijt toen De Gelderlander ruim tien jaar later werd overgenomen door mediaconcern Wegener en moest fuseren met concurrent het Gelders Dagblad. Ik gooide bij mijn oude collega, inmiddels benoemd tot hoofdredacteur, een visje uit om terug te komen. ‘We hebben het besproken in de hoofdredactie en je aanbod werd positief ontvangen’, schreef Pieter me terug. Het is er nooit meer van gekomen. Temeer daar ik, dankzij de overname, al enkele jaren later vervroegd met pensioen mocht, met een zeer riante regeling.

Als ik de Mariakapel van de Sint Vitus binnenloop om voor Pieter te bidden, ben ik de enige. De kerk zelf is afgesloten, geen kans ook om hier een kaarsje voor hem te branden of een berichtje voor hem achter te laten. Het geeft niet. Ik ga een tijdje in de ruimte zitten en denk aan hem. Dit verhaal komt in de plaats van een gebed voor het herstel van Pieter Broertjes.

pbro vk

 

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum