In de inleiding tot zijn biografie somt schrijver Philip Norman op hoe de jonggestorven Buddy Holly zijn sporen op de populaire muziek en cultuur in de twintigste eeuw heeft gedrukt. Een kleine greep.
Ik maakte pas kennis met zijn muziek toen zijn platen postuum doordrongen in de hitparades. Buddy Holly, een van de grootste talenten uit de vroege geschiedenis van de rockmuziek, was al een paar jaar dood toen ik Brown-Eyed Handsome Man en Slippin’ and Slidin’ hoorde tussen de hits van The Beatles en The Rolling Stones door – bands trouwens die meer dan schatplichtig aan Buddy Holly zijn.
Aan zijn waanzinnig korte en al even productieve leven kwam een abrupt einde tijdens een ijskoude nacht in het Amerikaanse Middenwesten, komende zondag 3 februari exact zestig jaar geleden. Hij was 22 jaar oud, zelfs nog te jong om te worden opgenomen in de ‘Club van 27’, maar zijn invloed op de rock is blijvend geweest.
Hij is 94 geworden, ik ben inmiddels 72. Dan is het toch een beetje schrale oogst als ik, aan het einde van het lange, lange leven van ‘de laatste Franse chansonnier’ moet constateren dat ik hem maar één keer heb meegemaakt.
Halverwege de jaren zestig was ‘the British Invasion’ op zijn hoogtepunt. De Nederlandse jeugd omarmde massaal de Engelse ‘beatgroepen’. Een grote gebeurtenis voor Zaandam was toen eind oktober 1965 The Scorpions Ons Huis aandeden.
