Xi’an

13 oktober 2002

Eindelijk! We hebben mahjong gespeeld met Chinezen. Gisteravond liepen we door een volksbuurtje in Xi’an, de stad vlak bij de plaats waar het Terracotta Leger vijfentwintig jaar geleden werd ontdekt. We hadden genoten van heerlijke verse groente in bakjes - het eten met stokjes gaat ons al heel goed af - en van geiten-saté op heel dunne pennetjes.

Enkele leden uit ons gezelschap wilden alles proberen en bestelden slang. In de bakken lagen ook een flink formaat torren te krioelen, maar die hebben we ook maar niet besteld. De slang was trouwens nogal sponsachtig, lieten we ons vanmorgen vertellen.

We dronken er heerlijk Han-bier bij en kleine straatmuzikanten kwamen langs om muziek voor ons te spelen; we mochten liedjes kiezen uit een briefje waar hun repertoire op stond. Ze wezen alvast zelf aan wat ze het liefst speelden. Dat betekende dat er eerst een groepje Xi’an-Beatles optrad, daarna een jongen met een versterkte viool, daarna een student met een klarinet en vervolgens een klein meisje met een gitaar. Het kleine meisje werd eerst opzij geduwd, maar toen ze begon te huilen, mocht ze natuurlijk alsnog spelen. Ze was zo enthousiast dat ze niet wachtte tot de klarinettist klaar was maar zong er dwars doorheen.

terracottalegerVoor 15 yuan per persoon hadden wij ons buikje al weer rond. Hoewel een deel van de groep vervolgens nog naar een 'echt' restaurant ging, hadden de Nijmegenaren genoeg en slenterden een zijstraatje in. Ha! Daar werd het Spel van de Tienduizend Mogelijkheden gespeeld. We bleven natuurlijk geïnteresseerd kijken, want we waren benieuwd of we konden achterhalen hoe ze het deden. Bij een kong werd een speelkaart gegeven, en bij een overwinning ook, dus we namen aan dat die kaarten functioneerden als een soort speelgeld. Vooral toen op een gegeven moment de stand werd opgemaakten de yuan uit de broekzakken vandaan werden getoverd.

Als je het zo goed kunt, waarom speel je dan niet mee, vroeg aan van de Chinezen ons in het Xi’an-dialect. Het was natuurlijk een grapje, maar op hetzelfde moment zat ik al, tot enorm plezier van de omstanders.

Al gauw stond een hele groep te kijken. Het plezier nam hysterische vormen aan toen ik 'pung' riep en een steen opeiste. Dat gaat de goede kant op, dacht ik, maar net toen ik mezelf in een winnende positie waande, sloeg een van de tegenstanders toe.

Hetzelfde gebeurde in het tweede en derde spel. Daarna nam Dicky het over, opnieuw tot groot Chinees plezier. Ook zij deed het prima, maar toch was geen winst voor haar weggelegd.

Het spel was afgelopen. Eén rondje zonder inzet, dat vonden de Chinezen wel genoeg. We bedankten hartelijk, Dicky schudde handjes, ik maakte buigingen en we lieten een verwonderde groep achter. Die Hollanders die mahjong konden spelen hadden hun dag beslist goed gemaakt.

's Avonds in het hotel deden we het gewoon weer met z'n drieën: Betsie, Dicky en ik. Want tussen alle bedrijven door moeten we blijven oefenen voor Japan. Af en toe komen daar ook Chinezen bij kijken. Maar die lachen zich rot om die rare kleine steentjes waarmee we spelen en ze snappen maar niet waarom we zo lang wachten met uitgaan. Uitleggen dat we voor de WK-regels 8 punten nodig hebben, is aan hen niet besteed.

Andere dingen? Ja, natuurlijk. Onze reis verloopt als in een droom. Shanghai, Beijing, Xi’an, het is allemaal even wonderlijk. Smerig soms, fascinerend vaak, mooi soms, lelijk soms. Maar elke dag brengt nieuwe wonderen. Het Terracotta Leger van de Eerste Keizer van China is een krankzinnige gewaarwording. Zesduizend zwijgende krijgers, allemaal even kunstig gemaakt, die al 22 eeuwen het graf van hun vorst bewaken. De tombe van de keizer zelf ligt nog altijd op de archeologen te wachten. We filmen en fotograferen ons suf, we zeggen tegen elkaar dat het zulk fijn weer is, we wandelen tot onze voeten niet meer kunnen, we eten heerlijk, we slapen goed...

Morgen verlaten we Xi’an alweer, een vliegtuig brengt ons naar de volgende bestemming. Het is of we al weken onderweg zijn. En af en toe vinden we een internetcafé en kunnen we toch de verleiding niet weerstaan even te laten weten aan de mensen thuis hoe het hier gaat: even wat van die emoties door te geven; en even te kijken wat jullie hebben beleefd.

Dag Holland, dit was het weer voor de komende tijd. Veel liefs en groeten van Martin en Dicky

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum