martin coastMin of meer toevallig woonde ik in augustus 1964 in het Kurhaus in Scheveningen het concert bij van The Rolling Stones, dat de geschiedenis is ingegaan als een van de meest beruchte optredens van de band. Tientallen jaren later kreeg ik er mijn ‘fifteen minutes of fame’ door. Hoewel…?

Bijna 46 jaar na het concert in het Kurhaus kreeg ik een e-mail van Rachel Cumella, assistente van het BBC-programma ‘Coast’, een populaire reeks tv-documentaires over de Britse, maar ook Nederlandse, Noorse, Belgische en Franse Noordzeekust. Ze wilde graag praten over mijn herinneringen aan het concert van The Rolling Stones. Via een Nederlandse producer, die over mijn Kurhaus-avontuur had gelezen op de website van mijn internet-correspondentievriend DirkJan Vos, was ze aan mijn adres gekomen.

Dus reed ik op donderdagochtend 6 mei 2010 naar hotel de Lange Jammer in Lelystad voor een werkontbijt met Rachel. Ik dacht dat er gelijk opnamen gemaakt zouden worden, maar dit was een voorgesprek, waarin beoordeeld werd of ik een interessant verhaal had te vertellen, of ik het leuk zou doen voor de camera, of mijn Engels goed genoeg was, enzovoort.

Op Rachels verzoek had ik wat bladen uit die tijd meegenomen, mijn vakantiedagboek uit 1964 en wat foto’s. Ik vertelde haar dat ik het concert destijds had bezocht met mijn vakantievriendinnetje Bea. Ook van haar had ik een foto meegenomen. Rachel – niet veel ouder dan Bea in 1964 was, destijds zestien jaar– knikte goedkeurend, “Beautiful girl.” Ze zal niet mee willen werken aan de film, waarschuwde ik alvast. Maar ik liet Bea wel weten dat ik binnenkort op de Britse tv zou komen met mijn verhaal over het ‘concert van de eeuw’; de vorige eeuw dan. Want met haar had ik na al die jaren nog steeds contact.

Lang blond haar, grote bruine ogen; prachtige rode lippen en een mond waar ik lang naar kon kijken


Video ‘De Zomer van 1964’


ZOMER_VAN_1964 from Martin Rep on Vimeo.

‘De zomer van 1964’ is de titel van een videofilm die ik in 2008, twee jaar vóór het mailtje van Rachel, had gemaakt over het jaar dat Rob en ik achttien waren. We haalden voor mijn videocamera herinneringen op aan het concert van The Beatles in Blokker, aan het concert van the Stones in het Kurhaus en aan vakantiecentrum Rhederoord in de Steeg, waar we in die tijd een aantal jaren achter elkaar op vakantie gingen. En natuurlijk aan onze vakantievriendinnetjes.

Mijn vakantievriendinnetje heette Bea de Roo. Ze voldeed in alle opzichten aan het beeld dat de meisjes in het Beatles- en Stones-tijdperk moesten hebben: lang blond haar, grote bruine ogen; prachtige rode lippen rondom een mond waar ik lang naar kon kijken. Ze droeg hippe spijkerbroeken waar ze voortdurend met een kam over aan het strijken was om die een versleten aanzien te geven. We praatten over dingen die we verschrikkelijk belangrijk vonden. De nieuwste platen van The Kinks en The Hollies. De Beatle-film die net in première was gegaan. De tenten waar ze ging dansen in Den Haag (waar ze woonde) en in Scheveningen (waar ze veel uitging).

bea laanvpoot

 Toen we weer thuis waren, hervatten we ons gewone leventje. Maar Bea ik bleven elkaar schrijven. Misschien een keer per jaar, waarschijnlijk nog wat minder. Toen we computers kregen en e-mail, hielden de brieven op en wisselden we e-mailtjes uit. Nog steeds niet veel, maar voldoende om elkaar op de hoogte te houden van belangrijke dingen in het leven. Ik stuurde haar foto’s van onze kleinkinderen en zij mailde mij de eerste foto waarop zij als een trotse oma stond.

Dus toen de BBC mij benaderde om met mij te praten over het Rolling-Stonesconcert, liet ik haar dat meteen weten. En ook dat ik op woensdag 16 juni terug zou zijn in het Kurhaus waar 46 jaar eerder de Stones hadden opgetreden. Dat leek haar erg leuk en ze wilde er graag bij zijn, al had ze wel een volle agenda voor die dag.

Het interview met presentatrice Miranda Krestovnikoff van Coast verliep vlot. De foto’s en het andere materiaal dat ik had meegenomen, had ze niet nodig. Ze stelde vragen die ik soms twee keer of vaker moest beantwoorden. Of ik niet bang was geweest. Wat The Stones gespeeld hadden. Ze kon niet geloven dat ik dat nauwelijks wist doordat het geluid in die jaren tijdens concerten zo erbarmelijk slecht was.

De cameraman van Coast stak zijn duim op na de eerste opnamen, die buiten plaatsvonden, op het terras voor het Kurhaus. “Well done, Martin.” Daarna nog even de ‘meet and greet’ – Miranda komt zogenaamd de boulevard op wandelen en komt, schijnbaar toevallig, mij tegen – en toen konden we aan de binnenopnamen beginnen.

Ik herkende de zaal van het Kurhaus nauwelijks


stones nicoDaar was Bea! Ze was klaar met haar dagprogramma en was reuze nieuwsgierig hoe het ging met de opnamen. Zij kon me dan ook helpen toen Miranda vroeg: “Waar was het podium waar de Stones stonden?”

Ik herkende de zaal van het Kurhaus nauwelijks. De ruimte was na 1964 grondig verbouwd. Gelukkig wist Bea, die altijd in Den Haag is blijven wonen, het precies. “Ik heb hier nog afgedanst van dansles”, vertelde ze.

“Dus we staan hier op de plek waar Mick Jagger stond?”, vroeg Miranda met een kokette blik in haar ogen. Leuk voor de opname. Van dichtbij, en nog een à twee keer vanaf het balkon waar je neerkeek op de Kurzaal. Bea kwebbelde ondertussen met Rachel en andere mensen van de crew over het Kurhaus en de Rolling Stones.

Toen de mensen van Coast vertrokken waren, aten Bea en ik op hun kosten een klein hapje, dronken een glaasje en haalden weer eens herinneringen op. Heel wat familieleden, vrienden en kennissen zaten zondagavond 26 juni 2011 voor de tv toen de Coast-aflevering over de Hollandse Noordzeekust werd uitgezonden. Jammer dat mijn interview op de montagetafel was gesneuveld.

Copyright © 2015-2024 Studio Martin Rep Bussum