Hoe de Volkskrant plaatsmaakte voor het Volkshotel
- Gegevens
In 1990 was ik voor het laatst in het gebouw van de Volkskrant – in de tijd dat de papieren kranten nog machtige bolwerken waren, een van de grootste dagbladen van Nederland. De verarmde krant heeft het pand al lang geleden ontruimd, het ‘mooiste en modernste krantengebouw’ ontsnapte maar net aan de slopershamer. Nu is het een hotel en een broedplaats voor creatieve jonge mensen. Na al die tijd kom ik terug om er, voor het eerst, te slapen. En mijn verjaardag te vieren. Hoe zou de kamer van de hoofdredacteur er nu uitzien?
Lees meer: Hoe de Volkskrant plaatsmaakte voor het Volkshotel
Mijn slechtste herinnering aan het telefoonboek
- Gegevens
Het telefoonboek verdwijnt. Van het meest gebruikte tot het meest overbodige boek van Nederland. Het boek ook dat mij voor het eerst in aanraking bracht met de politie.
Lees meer: Mijn slechtste herinnering aan het telefoonboek
‘Onze brandstof leverancier is en blijft de Carpentier’
- Gegevens
Eierkolen!
Ik breng met mijn broer een bezoek aan het Nederlands Mijnmuseum in Heerlen. We hadden zullen wandelen vandaag door het Zuid-Limburgse landschap, maar het giet van de lucht. Het leidt tot een verrassende ontmoeting.
Lees meer: ‘Onze brandstof leverancier is en blijft de Carpentier’
Johnny Rep, mijn neef de godenzoon
- Gegevens
‘Johnny Rep, buitenbeentje’, is de titel van het boek over een van de grootste voetbalsterren uit onze geschiedenis, dat vandaag wordt gepresenteerd. Johnny Rep is ook verreweg het beroemdste lid van onze familie. Dat ik nooit op zijn verjaardag ben geweest, ga ik vandaag goedmaken.
Lees meer: Johnny Rep, mijn neef de godenzoon
De kinderen van de melkboer
- Gegevens
Glibberend en met twee melkflessen in mijn handen bewoog ik me van deur tot deur om Klaas Onrust te helpen. Meer dan een halve eeuw later ontmoet ik de kinderen van de melkboer om herinneringen op te halen aan hun vader. “Jullie hadden toch een condoomautomaat?”
Lees meer: De kinderen van de melkboer
‘Kan dat niet gewoon in het Nederlands?’
- Gegevens
Kleindochter Lana van twaalf jaar moet zich op de internationale school redden in het Engels. Op de Nederlandse universiteiten wordt inmiddels 60 procent van de studies in het Engels gegeven. Maar als ik een promotie aan de Technische Universiteit meemaak, denk ik de hele tijd Esperanto of Limburgs te horen.
Lees meer: ‘Kan dat niet gewoon in het Nederlands?’
Het geheim van de oude Samsonite
- Gegevens
Gekmakend is het! Een diplomatenkoffer met een cijferslot waarvan je de codes niet meer weet. En er zit nog wat in ook, maar wat?
Lees meer: Het geheim van de oude Samsonite
Vijftig jaar langs rammelende schrijfmachines en glanzende software
- Gegevens
Komende maand ben ik vijftig jaar journalist. Op 1 juli 1966 nam ik voor het eerst plaats achter een schrijfmachine op de redactie van dagblad De Zaanlander in Koog aan de Zaan. Ik was officieel leerling-journalist geworden. Een overzicht van mijn journalistieke loopbaan, geschreven met vijf vingers op zeven machines.
Lees meer: Vijftig jaar langs rammelende schrijfmachines en glanzende software
Wat is er toch gebeurd met Jean-Marie?
- Gegevens
Het Château Fort, de trotse burcht van Godfried van Bouillon, torende hoog uit boven het nietige stadje in de Ardennen dat zijn naam draagt. Ik stond op de transen en keek uit over de glinsterende rivier beneden mij. Hier was ik dan, een jongen uit de verre Zaanstreek, in een Middeleeuws kasteel waar Godfried had gewoond, over wie we op school geschiedenisles hadden gehad. Naast mij: mijn Waalse vriend Jean-Marie, met wie ik in het Frans converseerde. Het was 1960 en nog altijd vraag ik me af waar hij sindsdien is gebleven.
Lees meer: Wat is er toch gebeurd met Jean-Marie?
Is De Gelderlander een meneer, en wie is die meneer?
- Gegevens
In de nacht van vrijdag 26 op zaterdag 27 juni 2009 rolden de laatste exemplaren van dagblad De Gelderlander van de drukpers in Nijmegen. Voortaan zou de krant elders worden gedrukt. Het betekende het einde van een historie die in 1848, 161 jaar eerder, was begonnen in een drukkerijtje op de hoek van de Waalkade en de Grotestraat. De krant nam afscheid van de pers met een boek waarin herinneringen aan de drukpers werden vastgelegd. Ik schreef daarvoor onderstaande bijdrage.
Lees meer: Is De Gelderlander een meneer, en wie is die meneer?