Telefoon? Er zijn nog heel veel wachtenden voor u
- Gegevens
 |
We denken er hard over de vaste telefoon de deur uit te doen. Er zijn nog maar drie of vier mensen die ons op dat nummer bellen. Bij onze mobiele telefoons hoort een maandelijkse bundel waar we nooit doorheen raken, en Dicky en ik mogen onderling onbeperkt gratis bellen. Een kleine geschiedenis van het telefoneren: hoe we op de wachtlijst kwamen voor een nummer en hoe dat allemaal veranderde. Stel je voor: een witte telefoon!
Lees meer: Telefoon? Er zijn nog heel veel wachtenden voor u
De kristalontvanger op de jongenskamer
- Gegevens
Geen jongenskamer zonder radio. Ik was bezig de wereld te ontdekken. Met de saaie draadomroep van mijn ouders kwam ik niet ver. Deel 2 in de serie over de radio in de jaren vijftig en zestig: de kristalontvanger.
Lees meer: De kristalontvanger op de jongenskamer
Tussen mr. G.B.J. Hiltermann en het Radio Prentenboek
- Gegevens
Op mijn iPhone springt een melding in beeld als er ergens in de wereld iets belangrijks gebeurt. Op elk moment van de dag worden we op de hoogte gehouden van groot en klein nieuws, vooral via internet. Maar mijn leven werd gekleurd door de radio. Deel 1: Herinneringen aan de Draadomroep.
Lees meer: Tussen mr. G.B.J. Hiltermann en het Radio Prentenboek
De bakker belde maar één keer
- Gegevens
Waar zijn ze gebleven: de voddenman, de petroleumboer, de melkhandelaar? Nooit meer klinkt de kreet ‘foddóóó!’ door de straat. Wie nu nog aanbellen, zijn de mannen van UPS of frisse meiden die mij miljoenenwinsten voorspiegelen in de BankGiro Loterij. Telefonische verkoop is flink aan banden gelegd, vandaar dat het aantal mensen dat aanbelt weer aan het toenemen is.
Lees meer: De bakker belde maar één keer
‘Opstandig, maar meegaand’
- Gegevens
Dit jaar is het een kwart eeuw geleden dat ik afscheid nam van de Volkskrant. Zeven jaar had ik daar gewerkt op de eindredactie binnenland. Bij dit soort gelegenheden werd vaak een namaak-Volkskrant volgeschreven door de collega’s. Bij mij was dat niet anders. Opening voorpagina van deze bijzondere uitgave was een hilarisch verhaal van binnenland-collega Rob Vreeken, die mijn avonturen met de langharigenclub WDPOHZLAWW in de jaren zestig langs de meetlat goed-fout legde. Ik kwam er niet goed af. Rob Vreeken aan het woord.
Lees meer: ‘Opstandig, maar meegaand’
De held van de dag
- Gegevens
Prima keepertje, mijn kleinzoon Berend. Ik breng hem op een vroege zaterdagmorgen naar het sportveld van zijn team in Bussum. Ik kijk naar zijn reddingen - hij maakt ook wel eens een vergissing - en mijmer over die ene dag dat ik als keeper een held was, net als mijn vader een halve eeuw weer voor mij.
Grootmoeders klok is nu grootvaders klok geworden
- Gegevens
Als kind luisterde ik naar de verhalen van mijn oma, die om het kwartier werden onderbroken door het geluid van haar ‘Westminster’ klok. Later werd grootmoeders klok mijn klok - tot hij uiteindelijk zweeg. Nu, jaren later, is hij zijn nieuwe leven ingegaan en speelt hij mooier dan ooit.
Lees meer: Grootmoeders klok is nu grootvaders klok geworden
Schoolreisjes en de angst voor het logeren
- Gegevens
Het snuitje van m’n oudste kleindochter staat een beetje gespannen als ze de trein in stapt. Ze heeft maanden uitgekeken naar dit moment – vier hele dagen op kamp met de hoogste klas –, maar nu het zo ver is, is het toch wel heel erg spannend. Nog nooit is ze zo lang alleen van huis geweest, afgezien van logeerpartijen, veilig bij opa en oma in hetzelfde dorp. Heimwee dreigt, en: hoe zal dat ’s nachts gaan met slapen?
Lees meer: Schoolreisjes en de angst voor het logeren
Nieuw leven, pal boven m’n hoofd
- Gegevens
Vijftig jaar geleden: de tijd van The Beatles, The Rolling Stones, Provo en de Witte Puch. Midden in dat tijdsgewricht werd Miranda Rep geboren. Hoe ik getuige was – nou ja – van de totstandkoming en de geboorte van mijn eerste nichtje. Vorige week trouwde ze, twee dagen voor haar vijftigste verjaardag.
Lees meer: Nieuw leven, pal boven m’n hoofd
Lydia Rood schrijft een liefdesromannetje voor mij
- Gegevens
Vijfentwintig jaar geleden vertrok ik bij de Volkskrant, waar ik zeven jaar had gewerkt op de eindredactie binnenland. Schrijfster Lydia Rood, destijds ook werkzaam op de eindredactie, verraste mij bij m’n afscheid met een heel bijzonder geschenk: een op mij toegesneden liefdesroman, die zich afspeelde op de Volkskrant-burelen. Voor het eerst wordt die nu breed gepubliceerd: seks, spanning en sensatie aan de Wibautstraat.
Lees meer: Lydia Rood schrijft een liefdesromannetje voor mij
