Opnieuw Jean-Marie, naar aanleiding van een aantal reacties die ik kreeg.
Nee, op zoek ben ik niet meer naar Jean-Marie Maizières. Het is te lang geleden en we hebben te weinig gedeeld. We hebben in 1960 een paar maanden vrij intensief gecorrespondeerd over triviale zaken, waarbij het leren van elkaars taal centraal stond.
Elkaar opzoeken na die tijd was een logisch vervolg. We hebben volgens mij alle twee ons best gedaan om het elkaar zo goed mogelijk naar de zin te maken. Hij liet mij de omstreken van Bouillon zien, ik nam hem mee naar elke denkbare attractie in de buurt van mijn woonplaats.
Waarom hij nooit meer heeft gereageerd, is mij een raadsel. In mijn vorige verhaal heb ik een paar mogelijke oorzaken aangegeven: te weinig respect van onze kant voor de katholieke godsdienst of het cultuurverschil.
Ik heb zijn brieven bewaard, maar ik heb geen kopieën van de brieven die ik aan hem stuurde. Ik weet dus niet hoeveel pogingen ik destijds heb gedaan om de correspondentie te hervatten. Het ligt voor de hand dat dat niet veel meer dan twee, maximaal drie brieven of kaarten geweest kunnen zijn.
Ik ben nadien vele malen in de Ardennen geweest. In 1972 waren wij in de buurt en ben ik met mijn vrouw voor het eerst weer naar de Périmino in Bouillon gereden. Ik sprak daar met verschillende mensen. De vader van Jean-Marie, die douanier was, herinnerden ze zich nog wel, maar waar die nu woonde, twaalf jaar na mijn eerste bezoek, wisten ze niet.
Met de opkomst van het internet heb ik ook wel een paar keer zijn naam ingetikt. De eerste keer dat ik dat deed, meer dan tien jaar geleden, stuitte ik binnen enkele seconden op zijn foto als volwassen man – ik schrok haast hoe weinig hij veranderd was. Die stond op een internetpagina waaruit bleek dat hij politieke carrière had gemaakt, zijn toenmalige woonplaats was Huy (Hoei) in de Ardennen, niet al te ver van Bouillon. Men kon hem bereiken via een e-mailadres, wellicht van zijn kantoor of de liberale partij. Het antwoord op het mailtje dat ik uiteraard verstuurde, bestond hieruit dat het verzoek om contact aan de heer Maizières was doorgegeven. JM heeft daarop nooit gereageerd. Vanaf dat moment verloor ik ook mijn belangstelling om nog verder contact te hebben. Misschien ontdekt hij ooit deze website en krijg ik een reactie op mijn verhaal.
Hij is nu een mooi verhaal uit het verleden geworden. Net zo mooi als de stad Bouillon. Ik kan nog altijd niet nalaten ernaar toe te rijden als ik in de buurt ben. Het is een beetje erg toeristisch, maar alleszins de moeite waard. Je kunt er schitterend wandelen in de omgeving, om over het heerlijke eten maar te zwijgen. En met een beetje geluk kun je er nog wel de naam ‘Verkade’ stuiten. Al heeft die tegenwoordig niet zo veel meer met Zaandam te maken.
Dit is een follow-up op het verhaal‘Wat is er toch gebeurd met Jean-Marie?’
