Van de Amsterdamse historicus Peter Paul de Baar verscheen onlangs het boek 'Café Hesp, parel aan de Amstel', over een van de mooiste cafés van de hoofdstad. Hesp stond onder meer bekend als 'het bijkantoor' van de Volkskrant-redactie. In mijn bio-boek 'Ook voor Dames' speelt het café ook een rol. Hieronder een fragment.
Roelf Ridderikhoff stak zijn bierglas omhoog. “Proost”, zei hij. “Gezondheid”, toastte ik terug. Het geroezemoes om ons heen klonk luider en luider. Roelf had mij meegenomen naar café Hesp, waar een groot deel van de Volkskrant-redactie verzameld was om nog even de dag door te nemen. Iets verderop stond binnenlandcollega Peter van den Berg, een glas rode wijn in de hand, te praten met chef-nacht Jan van Capel: zachte stem, een gezicht vol groeven en een kop met grijze krullen.
Het was mijn eerste week bij de Volkskrant, januari 1984. Roelf wijdde mij in in de geheimen van de binnenlandredactie; hij zei het bijna letterlijk zo. Les één: de eindredacteuren dekten elkaar altijd. Het was: wij tegen de rest. En hij, Roelf, was een van de weinigen die de geheimen van het koppen maken van de krant wist. “Ik zal je ze binnenkort vertellen”, sprak hij op samenzweerderige toon. “Ben benieuwd”, zei ik. Maar daar kwam hoofdredacteur Harry Lockefeer op me af.
“En, hoe bevalt het onze nieuwe collega”, vroeg hij vriendelijk. “Je ziet, ik sta hier ook gewoon maar een biertje te drinken met de redactie. Hier bij Hesp is iedereen gelijk.” Het geluid van de wind die hij op dat moment liet vliegen, ging verloren in het achtergrondgeroezemoes.
Dat was mijn inwijding in Hesp. Heel vaak ben ik er in mijn Volkskrant-jaren niet geweest. De rekening die je na een uurtje pilsen kreeg voorgeschoteld klopte zelden. De collega’s van Het Parool meden de kroeg, in hun plaats kwamen er steeds meer en steeds vaker snelle reclamejongens. Het gebral van collega’s ging me tegenstaan, al waren er soms mooie avonden. Tijdens zo’n zeldzame avond waren de gesprekken flamboyanter en inspirerender dan ooit tevoren. Wij wisten precies wat de krant fout deed en hoe het beter zou moeten. De collegialiteit was groot. Ik was met de trein en hield de klok goed in de gaten, maar ik liet de ene na de andere intercity naar Amersfoort vertrekken.
 |
‘Bob Groen gaat ook altijd met de taxi naar huis”, zei Peter van den Berg, met net een vers glas rode wijn in de hand. “Dit is werken, Johnny! Goed voor de teamgeest.” Ik was het helemaal met hem eens. Pas tegen één uur leek het mij tijd om te vertrekken. Ik liet een taxi komen.
“Waar naar toe, heer?”
“Leusden. Ik wijs de weg wel.”
Het was een mooi ritje voor de chauffeur. Leusden kende hij niet en hij zette grote ogen op toen wij de A1 bij Amersfoort verlieten en het dorp binnenreden. Hier lagen aan weerszijden van de weg nog flinke hopen sneeuw, terwijl het in Amsterdam deze winter totaal niet gesneeuwd had. De rekening was flink: ruim 121 gulden.
De volgende dag leek het me toch een minder goed idee de kosten bij de krant te declareren. Het verhaal heeft nog lang deel uitgemaakt van het vaste repertoire in Hesp, en ik moest thuis diep door het stof.
Peter Paul de Baar: Café Hesp, parel aan de Amstel. Uitgeverij De Republiek, €17,40. Meer info
Dit verhaal is tevens gepubliceerd in de Volksknar, het clubblad van het Genootschap van Ouweknarren van de Volkskrant. In nummer 348 van oktober 2020 wordt meer aandacht besteed aan het boek van Peter-Paul de Baar.
Meer informatie over 'Ook voor Dames'
