volkskrant nanachtVijfentwintig jaar geleden vertrok ik bij de Volkskrant, waar ik zeven jaar had gewerkt op de eindredactie binnenland. Schrijfster Lydia Rood, destijds ook werkzaam op de eindredactie, verraste mij bij m’n afscheid met een heel bijzonder geschenk: een op mij toegesneden liefdesroman, die zich afspeelde op de Volkskrant-burelen. Voor het eerst wordt  die nu breed gepubliceerd: seks, spanning en sensatie aan de Wibautstraat.

Lydia Rood: Als het werk van de eindredactie er ‘s avonds op zat, kon je aan de slobberwijn of aan het pils, maar na een avond schaven en schuren popelde ik meestal om zelf wat te schrijven. En omdat er zelden livebeelden van omwentelingen waren en er bovendien bijna nooit presidenten werden vermoord, moest ik voor inspiratie om me heen kijken. De meeste collega’s begonnen een affaire, maar dat was me te veel gedoe. Daarom was het haast geen keuze om er dan maar een verhaal over te schrijven, dom en smeuiig als een echt Bouquetreeksboekje. Compleet met de verplichte seksscènes op de juiste plekken en natuurlijk de bijbehorende omslachtige stijl. ‘Nadat ze een stevig ontbijt had verorberd en een heet bad had genomen, schoot ze in een spijkerbroek met een eenvoudig wit topje erboven.’ Ik liet keurig onvermeld hoe de gemiddelde blanke vrouw eruit ziet na een heet bad, en dat een spijkerbroek ‘aanschieten’ dan gewoon niet lukt. Ik maakte trouwens ook fouten die schijnbaar waren ontstaan door een te letterlijke omzetting uit het Engels: ‘Terwijl ik een kop thee had...’
 
Ik kreeg een satanisch genoegen in het observeren en daarna meedogenloos beschrijven van levende collega’s, vooral toen mijn opslaggebied gehackt werd en er stukjes begonnen te rouleren. Ik zag een uitgave voor me in een echt liefdesromannetjeskaft, maar dan in de etalage van Athenaeum, en interviews in Propia Cures over de zwijnenbende bij dat voormalig katholieke dagblad. Ik benaderde Harlequin en liet me interviewen door de Viva. Wat een pret.
Gek genoeg vond niemand het erg dat hij in mijn vieze meisjesboek figureerde. Behalve degene die model stond voor de mannelijke hoofdpersoon. Die nam me apart in een werkcel en gooide al zijn senioriteit in de strijd om publicatie te verhinderen; die zou hem zijn huwelijk kosten. De hoofdredacteur, bekend om zijn gebrek aan humor, dreigde met schorsing of ontslag.
 
Er kwam allemaal niets van terecht. Maar toen collega Rep ons verliet voor een prestigieuze functie in het oosten des lands, had ik me tenminste warm gelopen voor een passend afscheidscadeau...

 

lrooLees of download ‘Die Gevaarlijke Vrouw’, door Lydia Rood

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Website van Lydia Rood

Binnenkort: Volkskrant-collega’s doen onthullingen over mijn verleden bij de gelegenheid van mijn afscheid. Was ik goed of fout in de jaren zestig?

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum