De kleinste mahjongclub van Nederland heeft het verst weg wonende lid van de Nederlandse Mahjong Bond. Maak kennis met Masahiko Takahashi, voor wie mahjong spelen een dagelijkse behoefte is.
Furiten beroemt zich er graag op de kleinste mahjongclub van Nederland te zijn en wil dat ook zo houden. Er zijn niet meer dan twaalf leden, het virtuele clublokaal is de huiskamer van degene die een avondje riichi organiseert, maar meestal fungeert het internet als zodanig, want het merendeel van de wedstrijden werd de afgelopen jaren wegens de covid-pandemie noodgedwongen online afgewikkeld.
Maar Furiten heeft ook met afstand het verst weg wonende lid. En de afgelopen maand kwam deze weer over om een paar potjes voor de Furiten-competitie te spelen. Masahiko Takahashi uit Tokio, Japan, had een vliegreis van dertig uur voor twee avonden riichi met zijn clubgenoten.
Masa werd negen jaar geleden lid van Furiten. Hij woonde toen nog in Amstelveen en werkte als IT’er voor een Japanse firma aan de Zuidas. Hij genoot van zijn verblijf in Nederland — op 30 april 2013 stond hij tussen de duizenden Nederlanders op de Dam in Amsterdam om de zojuist als koning ingehuldigde Willem-Alexander toe te juichen — maar hij miste één ding: riichimahjong spelen. Onder zijn Japanse collega’s in Amsterdam waren er niet zo veel die zijn passie voor het spel deelden.
Struinend op het internet ontdekte hij dat er vlakbij nota bene, in Bussum, een riichiclub was. Via de mail nam hij contact met me op. Hij was een beetje zenuwachtig voor onze eerste ontmoeting: “Ik had verwacht dat er om een flinke pot geld gespeeld zou worden”, vertelde hij me achteraf. In Japan was hij dat gewend, in de mahjong-parlours waar hij bijna dagelijks te vinden was en er per avond vaak wel voor honderden euro’s door zijn handen gingen; soms de ene kant op, soms de andere kant. Maar het spelen puur voor de lol beviel hem al snel zo goed dat hij zich als lid aansloot bij Furiten.
Heel succesvol was hij trouwens niet in de Furiten-competitie. Het was moeilijk voor hem met zijn defensieve speelwijze een antwoord te vinden op de assertieve Hollandse speelstijl. Zijn beste resultaat haalde hij in 2014, toen hij derde werd in de eindstand. Maar we leerden wel heel veel van hem, vooral over tactiek en defensief spelen. Hij deed mee aan toernooien van de Nederlandse Mahjongbond en we reisden samen naar Parijs voor een toernooi van de TNT-mahjongclub (ik werd tweede, hij derde).
In 2014 werd het eerste wereldkampioenschap riichi gehouden, in Puteaux bij Parijs. Masahiko werd uitverkoren tot scheidsrechter. Hij kon helemaal zijn geluk niet op toen ik hem daar voorstelde aan Shigekazu Moriyama, de voorzitter van de Japan Professional Mahjong League (JPML), die ik een jaar eerder in Japan had ontmoet. Masa had een diep respect voor Moriyama-san, de belangrijkste sponsor van het wereldkampioenschap. Hij was me dan ook heel dankbaar dat ik hem met Moriyama en de JPML in contact had gebracht.
Het jaar daarna was het laatste van het verblijf van Masa in Nederland. Hij vertrok naar Ierland, waar hij een nieuwe baan had aangenomen. “Thank you for everything”, zei hij bij zijn afscheid, “you changed my life.”
Ik had hem nog wel zo gewaarschuwd dat in Ierland überhaupt geen riichi wordt gespeeld.
Hij hield het er dan ook niet lang vol. Een paar jaar later al ging hij terug naar Japan. Maar hij bleef lid van Furiten. Ondanks het tijdverschil slaagden we er af en toe in online met elkaar te spelen in de Furiten-lobby van de Tenhou-server op internet.
En afgelopen maand zat hij dus opeens weer bij ons aan de mahjongtafel in Bussum. “Ik moest toch voor mijn werk naar Amsterdam, dus dat kwam goed uit.” Het werden weer twee mooie ontmoetingen. En wat bleek? Masa mist Holland nog steeds. Hij woonde er met meer plezier dan nu in Tokio. We houden dus goede hoop dat we hem weer vaker zullen zien. Een buitenlid in Japan is mooi, maar ook een heel klein beetje lastig.