maggie

De vierdelige documentaireserie over The New York Times is fascinerende tv. Een van de beste kranten ter wereld tracht het hoofd boven water te houden terwijl de redactie al haar energie moet steken in het kritisch volgen van de regering-Trump. Heel anders, maar toch ook weer bijna hetzelfde als bij de Volkskrant en De Gelderlander.

‘Trump gaat me zo bellen”, zegt New York Times-reporter Maggie Haberman. Ze trekt zich terug in haar cubicle, zo’n afgeschut hokje dat de Amerikaanse versie is van ons bureau in een kantoortuin. Even later gaat haar telefoon. “Mr. President, how are you?”, vraagt ze vriendelijk. Wat haar niet belet om kritische vragen te stellen over zijn zojuist mislukte poging om de ziektekostenverzekering Obamacare af te schaffen. Ten slotte sluit ze af met: “Nog een fijn weekend, Sir.”

Net als zijn conservatieve achterban beschouwt Donald Trump The New York Times als een van zijn vijf vijanden; de andere zijn de Washington Post en de nieuwskanalen CNN, ABC en NBC, ‘die toch allemaal maar nepnieuws verspreiden’. “Ze zijn de vijanden van het volk.” 

Maar de machtigste man op aarde belt Maggie Haberman wel op en staat haar netjes te woord. Hij heeft ontzag voor de krant. Haberman is een van de Witte-Huisreporters van The New York Times en ze is al twintig jaar Trump-watcher. Ze had er nooit op gerekend dat haar werk zo hectisch zou worden. Na de verkiezingscampagne, als Hillary Clinton president zou zijn geworden, zou Maggie zich meer aan haar gezin wijden, had ze thuis beloofd. Het liep anders.

times vs post 0917 ss11Ik kijk gefascineerd en jaloers naar The Fourth Estate, de vierdelige documentaireserie over The New York Times, die elke dinsdagavond wordt uitgezonden op NPO 1. Gefascineerd, omdat een van de beste kranten ter wereld het reilen en zeilen van de regering-Trump kritisch probeert te volgen. De camera’s draaien terwijl de redactie vergadert en nieuws verzamelt. De draad raak ik af en toe kwijt, want de daden, emotionele beslissingen en onbegrijpelijke dwaalwegen van Trump zijn een regelrecht doolhof. Maar ik ben ook jaloers omdat hier een krant omgaat met de machtigste mannen van het machtigste land ter wereld. Nederlandse verslaggevers mogen al heel blij zijn als ze bij een persconferentie van het Witte Huis in een hoekje aanwezig mogen zijn en heel misschien zelfs een keertje een vraag mogen stellen. De NY Times zit vooraan en bijt door, ook al worden de verslaggevers regelmatig bij bepaalde gebeurtenissen geweerd.

De redactie moet liefst zeven verdiepingen ontruimen omdat de huisvesting te duur wordt


Tegelijkertijd is het lot van de NY Times triest. In de tijd dat er meer van verslaggevers dan ooit wordt gevraagd, moet er flink worden ingeleverd, want financieel gaat het niet zo geweldig met de krant, net zoals met alle gedrukte kranten. De redactie moet liefst zeven verdiepingen ontruimen in hun prachtige hoofdkantoor, omdat de huisvesting te duur wordt. Voor een flink aantal journalisten zijn afvloeiingsregelingen in de maak. Maar het beeld dat The Fourth Estate oproept van de krant, is fantastische tv voor iedere journalist en wie maar geïnteresseerd is in nieuws. Het doet denken aan de Nederlandse kranteredacties waar ik heb gewerkt. Het doet vooral heel erg denken aan de Amerikaanse tv-serie Lou Grant, waar wij bij de Volkskrant in de jaren tachtig na afloop van de nachtdienst graag naar keken.

Lou Grant Ed Asner 1977

“Zo, nu even naar een echte krant kijken”, zei chef-nacht Cees Gloudemans als hij rond kwart voor een ’s nachts terugkwam van de steen, waar de pagina’s voor de krant van de volgende dag waren geplakt. Hij smeet de fotokopieën op de centrale tafel, we controleerden ze snel en liepen dan naar de tv-kamer achter in de redactie, waar een videorecorder die avond een aflevering had opgenomen van de serie, die speelde op de redactie van de fictieve krant Los Angeles Tribune. De serie Lou Grant droeg de naam van de chef van de redactie, die de telefoon opnam met “city desk!”, stadsredactie, en dan achter de meest spannende verhalen aanging. We zagen een newsroom die precies leek op onze eigen redactie, alleen renden op het tv-scherm voortdurend verslaggevers heen en weer, terwijl op de Amsterdamse redactie vooral rustig, efficiënt maar voornamelijk zwijgend werd doorgewerkt.

Ik benijd die jongens en meisjes die nu bij de krant werken bepaald niet


Wij hadden destijds maar één deadline, en dat was die van de papieren krant voor de volgende dag. De allerlaatste kopij voor de voorpagina konden we tegen middernacht doorsturen; andere pagina’s waren al eerder klaar zodat aan ‘de overkant’, waar het technisch bedrijf zat, zonder al te veel stress in een constante stroom het hele procedé van kopij tot krant kon worden verwerkt. Mijn Volkskrant-collega’s van nu hebben elk moment van de dag een deadline. Al het nieuws waar ze mee bezig zijn, moet zo snel mogelijk worden rondgetwitterd, op de website en de app gezet, en natuurlijk in een zo goed mogelijke definitieve versie worden afgerond voor de papieren krant van de volgende dag. Hetzelfde is aan de gang op de redactie van De Gelderlander, waar ik na de Volkskrant werkte, en trouwens bij alle andere dagbladen.

Ik benijd die jongens en meisjes die nu bij de krant werken – vaak niet eens met een vast contract, maar met een magere en vage ZZP-overeenkomst – bepaald niet. Al helemaal niet omdat de lezers massaal weglopen bij de gedrukte media en denken dat ze zich wel kunnen behelpen met NU.NL, Facebook en Twitter. De tijden dat bij de krant het geld tegen de plinten klotste, zijn voorgoed voorbij.
The Fourth Estate laat zien hoe bitter hard het nodig is dat kranten hun werk blijven doen. Het is niet niks als de machtigste man op aarde de pers zijn ergste vijand noemt, als de persvrijheid overal op de tocht staat. Gelukkig is Trump nog wel zo bang voor de NY Times dat hij Maggie Haberman of haar collega Jim Ruttenberg beleefd opbelt om vragen te beantwoorden.


In 2010 was ik met mijn dochter Natasja in New York. Vol ontzag keek ik omhoog naar de toren aan Eighth Avenue, waar de machtige krant zetelt (toen op zeven verdiepingen meer dan nu dus). Even overwoog ik naar binnen te gaan en te vragen naar de ‘city desk’. Dan zou ik ze daar uitleggen dat ik editor was geweest bij enkele van de belangrijkste kranten in The Netherlands, en of ik even rondgeleid kon worden.
Nu, acht jaar later, heb ik toch een beetje spijt dat ik dat niet gedaan heb. In plaats daarvan volg ik inmiddels @maggieNYT maar op Twitter. Heb ik toch een beetje het gevoel er alsnog bij te zijn. 

 

martin nyt

 

De laatste uitzending van The Fourth Estate is dinsdag 26 juni. Op de website van de VPRO en NPO Start zijn de oudere uitzendingen nog een maand na de uitzending te bekijken.

Website van The New York Times 

Website van de VPRO 

De vierde macht

Met de al eeuwen bestaande term ‘the fourth estate’, de vierde macht, wordt de pers aangeduid. Er wordt mee aangegeven dat er een vierde, belangrijke macht is naast de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht.

 

Lou Grant

Zo’n beetje alle afleveringen van Lou Grant zijn (helaas zonder Nederlandse onderiteling) terug te bekijken op YouTube. 

 

 

 

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum