puchdamstraatHet is zo ver: na jaren van onderzoek en schrijven ligt mijn boek in de winkel. Nu hoeft het alleen nog maar aan de man/vrouw gebracht te worden. Een stuntje met vintage-Puchs uit de Sixties moest het evenement luister bijzetten. Terugblik op een bewogen dag.

Zelden zo’n mooie Puch gezien als op die het karretje achter de auto van Olga Kat en haar vriend Gert. Klokgaaf. Groen gespoten, “niet de originele kleur hoor”, zegt Olga. Ondertussen zijn we druk bezig de sjorbanden los te maken om de brommers van de aanhanger te krijgen, dus ik kom er even niet aan toe meer details te vragen.

We staan op een terrein aan de Zaan waar ooit de Artillerie Inrichtingen waren gevestigd, de grote munitiefabriek die ze in Zaandam meestal ‘de Hembrug’ noemden, naar de grote ijzeren spoordraaibrug die er vlak naast lag. De Hembrug is al lang verdwenen, de meeste panden van het bedrijf zijn blijven staan. In een daarvan is Oevers gevestigd, de uitgeverij van mijn boek ‘De Meidoornstraat’. En om dat boek gaat het vandaag, want dat gaan we straks presenteren bij de Bruna boekwinkel in hartje Zaandam, een paar kilometer verderop. Het wordt een bijzondere presentatie: die gaat gebeuren op de Puch. Daarom rijden Olga en Gert mee vandaag, samen met Koen Buning van de Puch en Tomos Club Nederland. Koen woont vlakbij, in Krommenie, en hij heeft twee Puchs beschikbaar gesteld. Voor Martijn Couwenhoven van Uitgeverij Oevers en voor mij. Want wij gaan, samen met Olga, Gert, Koen en een paar Zaandamse ‘Puch-nozems’, de presentatie van mijn boek luister bijzetten.

Puch0789 
 puchOpDeDam bas sommeijer
 Puchnozemmartijn
 signeren

Dat wil zeggen: als de Puchs een beetje meewerken. ‘Mijn’ Puch — helaas moet ik ‘mijn’ tussen aanhalingstekens zetten, hij is van Koen — heeft kuren. Ik heb ‘m net zonder problemen van Krommenie naar dit terrein aan de Zaan gereden, maar nu heb ik moeite ‘m weer te starten. De mengsmering loopt in straaltjes langs het motorblok. Koen neemt het ‘rijwiel met hulpmotor’ even over en even later rijdt hij weer als een zonnetje. Ik moet wat meer ervaring opdoen, denk ik.

We rijden met z’n vijven naar het centrum. Daar staat inmiddels een groepje mensen ongeduldig te wachten voor de deur van de Bruna, die een paar dagen dicht is. Waarom, staat niet op het A4’tje op de deur, maar iedereen weet meteen: Tante Corona heeft ook hier toegeslagen. Vandaag zal alles anders gaan dan we gedacht hebben.

 

Achter op schema

We liggen nu al een halfuur achter op het schema, maar weg mag ik nog niet. De reporter van RTV Noord-Holland stopt een zendertje in mijn binnenzak, installeert zijn camera op een statief en stelt me een paar vragen over het boek, en over de Puchs. “Laat het geluid van die Puch eens horen”, stelt hij dan vrolijk voor. Dat wordt moeilijk, denk ik. Koen, Olga, Gert en de ‘Puch-nozems’ kijken belangstellend toe hoe ik trap en duw en duw en trap.

Dat al die Puch-fanaten hier staan, komt door een ideetje van uitgever Martijn. Begin dit jaar liet hij me het ontwerp van een poster zien. “Wat vind je ervan?”, vroeg hij me, terwijl hij me onderzoekend aankeek.

‘Wie in deze boekwinkel ‘De Meidoornstraat’ bestelt, krijg het boek gesigneerd thuisbezorgd door de schrijver zelf’, stond erop. 

“Dat kan veel leuker”, zei ik. “Ik ga ze dan rondbrengen op een ouwe Puch.”

Nu moest ik alleen nog een paar ouwe Puchs regelen. Met Puch-vriend Cor van Breukelen van de Puch en Tomos Club voor Hollands Midden maakte ik alvast een oefenrondje op zijn klokgave witte Puch Skyider, net zo’n monster als waarop ik in de jaren zestig zelf door Zaandam scheurde. “Maar ken je ook Zaanse Puch-rijders?”, vroeg de uitgever, “dat is makkelijker met transport en zo.”

“Natuurlijk”, zei ik. “Olga Kat. Die heeft er een stuk of zes, zeven.” En op het eerste mailtje reageerde Olga meteen enthousiast. “Een wereldidee”, schreef ze, “ik heb er inderdaad een aantal en die rijden nog steeds. Laat me weten hoe en wanneer.”

Pas naderhand kwam ik erachter dat Olga helemaal niet in Zaandam woont maar in Abbenes en dus een aanhangertje moest regelen om mee te kunnen doen. Voor haar geen enkel probleem, zo bleek toen ik haar belde. “Wij vinden het heerlijk weer eens een ritje te kunnen maken. En Koen uit Krommenie regelt wel brommers voor jou en Martijn.”

 

De klok tikt…

Vandaag is het zo ver. Uitgever Martijn heeft een rugzak met negen exemplaren van ‘De Meidoornstraat’ op de rug en hangt mij een tweede om. Achttien exemplaren gaan we bezorgen. Als die mooie witte Puch het zou doen.

Voor het oog van de lachende omstanders trap ik me in het zweet. Ik moet Koen er weer bij roepen, maar ook hem lukt hem niet de brommer aan de praat te krijgen. Gert en Olga toveren een sleutelsetje te voorschijn. De klok tikt. 

“We liggen al flink achter op schema”, zeg ik tegen Koen, “en in de Meidoornstraat staat een fotograaf van Dagblad Zaanstreek op me te wachten. Die belde me al zojuist.”

Koen hoeft niet veel meer te horen. Hij staat mij zijn eigen Puch af. Voetversnelling of niet, ik rij er meteen op weg. Op naar de Meidoornstraat. De straat waar ik ben opgegroeid, de eigenlijke hoofdpersoon in het boek, waarvan ik straks de eerste exemplaren ga overhandigen aan mensen die hier wonen en het in de voorverkoop hebben besteld.

Ook de tweede Puch waarop ik vandaag rijd, vertoont wat kuren. “Het lijkt wel of ie niet goed in de versnelling gaat”, brommen de Zaanse Puch-nozems, die het geweldig vinden om mee te rijden en die goed van pas komen. Maar ik red me er toch goed mee. We worden her en der gefotografeerd, ik sta RTV Noord-Holland nog een keer te worden en we bellen bij het ene adres na het andere aan. Ik kan eindelijk volop gaan genieten. De kopers van het boek doen vrolijk open, halen herinneringen op aan het Zaandam van vroeger en als ze de Puch-rijders in de gaten krijgen, beginnen ze enthousiast te vertellen. “Vroeger had ik er ook zo een, met van die kastjes achterop”, of: “Ik wou er zo een, maar mijn vader vond dat ik een Kreidler moest kopen. En ja, hij betaalde hè.” We rijden door straten waar ik lang niet geweest ben en ik zie weer voor me hoe ik hier als jongen op mijn Puchie rondreed.

Maar waar blijven Olga, Koen en Gert? We zijn al op de helft en we missen hen nog steeds. Ik bel Olga.

“We kregen die Puch niet meer aan de praat”, vertelt ze vrolijk. “Dus we hebben hem op de aanhanger gezet en zijn naar Krommenie gereden. Wij gaan zo terug naar huis.”

“Ja maar Olga”, antwoord ik, “je bent helemaal van Abbenes naar hier gekomen voor een ritje met de Puchs. En nou…”

“Ja, zo gaat dat soms.” Olga klinkt onveranderlijk opgewekt. “En je weet: een Puch-vriend, die laat je nooit in de steek.”

Martijn en ik bezorgen de laatste van de achttien exemplaren. Dan rijden we terug naar Krommenie en leveren de brommers in. Met spijt in het hart. 

“Er was wat met de vlotter”, zegt Koen. “Komt niet vaak voor. Maar ja, kan gebeuren.”

Bedankjes volgen, en, vooruit, een exemplaar van het boek voor Koen.

De dag verliep heel anders dan we hadden verwacht. Een beetje pech, een beetje stress, maar een prachtige rit, naar het verleden en door Zaandam. Met Puch-vrienden die je nooit in de steek laten.

 

Filmpje op NH Nieuws

Bekijk hier de film van Michel Gijselhart die NH Nieuws online zette

 

Koop het boek 

Op Bol.com

of, zonder extra kosten, bij je eigen plaatselijke boekhandelaar

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum